Wychowanie dziecka nie jest zajęciem należącym do najłatwiejszych zadań w życiu człowieka. Nawet bez żadnego przygotowania zostajemy rodzicami. Zadając sobie pytanie jak być dobrą matką czy ojcem, wciąż szukamy nowych odpowiedzi i rozwiązań wychowawczych. Co zrobić jednak kiedy nasze dziecko rodzi się z przypadłością jaką jest autyzm? Jak pogodzić się, że spotkało nas coś czego się nie spodziewaliśmy?
Autyzm – co to jest?
Według przewodnika przeznaczonego dla wolontariuszy na temat osób autystycznych – autyzm jest:
- „Autyzm jest zaburzeniem neurorozwojowym, związanym z nieprawidłowym rozwojem i funkcjonowaniem mózgu we wczesnym dzieciństwie.
- Symptomy nieprawidłowości rozwoju ujawniają się do 36. miesiąca życia dziecka, czyli do ukończenia przez nie trzeciego roku życia.
- Autyzm nie jest chorobą psychiczną. Jest rodzajem zupełnie innego rozwoju funkcji neurofizjologcznych”.( http://www.sbp.pl/repository/dokumenty/autyzm/przewodnik_po_autyzmie.pdf stan z dnia 04/03/2018)
Jak zaakceptować sytuację, że nasze dziecko jest osobą autystyczną?
Każdy rodzic pragnie, aby jego dziecko było zdrowe. To naturalna potrzeba jaką odczuwamy posiadając instynkt rodzicielski, jednak kiedy zdarza się inaczej w naszym życiu i nasze dziecko posiada przypadłość autyzmu, zamiast tracić energię na próżny i egoistyczny żal do świata, że spotkało to nas, nie powinniśmy tracić czasu – tylko jak najszybciej uczyć się i nabierać świadomości czym jest autyzm i robić wszystko by dziecko nie odczuło z tego powodu jakichkolwiek przykrości, a raczej starać się stwarzać mu warunki do normalnego życia. Im szybciej zrozumiemy, że autyzm to tylko inne postrzeganie świata przez małe dziecko, tym szybciej nauczymy się pięknie żyć z naszym małym dzieckiem – autystą. Nie jest to łatwe doświadczenie, kiedy nasze dziecko jest chore i żyje w czasach niedużej wrażliwości na drugiego człowieka. Jednak ważne, abyśmy my jako rodzice nie przekreślali możliwości na dobre i piękne życie tego małego człowieka. Nie należy się poddawać, warto integrować się z innymi rodzicami dzieci autystycznych wspierać się i wymieniać doświadczeniami. Najważniejsze by z autyzmu nie robić tematu tabu, nie ukrywać go przed całym światem, a tym bardziej nie wstydzić się czegoś na co nie mamy wpływu i co tak naprawdę nie jest powodem do wstydu. Jeśli nie potrafimy sami sobie poradzić z sytuacją jaka nas spotkała i zbyt mocno nas to dotyka, nie akceptujemy takiego stanu rzeczy, powinniśmy udać się do specjalisty – psychologa, który wskaże nam drogę do akceptacji choroby naszego dziecka. To ważne dla nas i przede wszystkim dla niego, ponieważ dzieci najbardziej wyczuwają brak akceptacji i brak miłości, a są one najbardziej potrzebne zwłaszcza w najmłodszych latach dziecka, szczególnie kiedy jest w pewnym sensie mniej sprawne od innych, co sprawia wrażenie odmienności i poczucia odrzucenia.
